otoyol kenarlarında gördüğümüz beyaz ya da açık mavi gömlekli, kumaş pantalonlu, kösele ayakkabılı adamlardan bahsediyorum. minibüs beklemiyorlar. kendilerini arabayla alacak bir tanıdıklarını da beklemiyorlar. ellerinde bir torba olabiliyor kimi zaman. hiç o torbanın içinde ne olduğunu merak ettin mi?

otoyol kenarlarındaki yeşilliklerde geziyorlar. bazıları şehiriçinde e5 gibi büyük karayollarında takılıyor, bazıları şehirlerarası yollarda. bariyerlerin üzerinden bacaklarını birer birer atarak geçiyorlar. konuşmuyorlar. yalnızlar. ağırlar. bazen bir sigara oluyor ağızlarında. işte o adamlar "otoyoladamları". bir yere gitmiyorlar. gidecek bir yerleri de yok zaten. yarı ölü yarı canlı yaratıklar. neden mi? önce o adamların nasıl otoyoladamı olduklarını bilmen gerekir.

o insanlar otoyoladamı olmaya mahkum oldular, çünkü arabalarıyla bir otoyoladamına çarparak onu öldürdüler. bu bir lanet, ya da büyülü bir anlaşma, ne dersen de. bir otoyoladamını öldüren şoför o otoyoladamının yerine geçmeye mahkumdur. böylece otoyoladamlarının sayıları sabit kalır. çoğalmazlar, azalmazlar. peki nasıl oluyor da bütün otoyoladamları ortayaşlı erkeklerden oluşuyor? bu da bizi diğer bilinmeyene götürüyor: ezilerek ölen otoyoladamı “kurbanını” (evet kurbanın kim olduğu meselesi karışık bu ekosistemde) kendi seçiyor. olayı kimsenin görmemesi ve büyünün tamamlanması için gece "avlanıyorlar", kendileri gibi ortayaşlı bir erkek şoförün önüne atlıyorlar. evet bu konuda hisleri oldukça gelişmiş, bu lanet onlara keskin bir görme duyusu ve hatta yaklaşan arabanın içindeki kişinin otoyoladamı olmaya uygun olup olmadığını söyleyen bir çeşit altıncı his hediye ediyor.

lanetlenen şoför ezdiği otoyoladamını yol kenarına gömüyor ve onun yerine geçiyor. bazen “şans eseri” kendi kıyafetleri otoyoladamı üniformasına eş olabiliyor. kıyafeti uygun olmayanlar mı? hayır, ezilen adamın kanlar içindeki giysilerini almıyorlar. ezdikleri otoyoladamının yanında içinde tek renk gömlek, kumaş pantalon ve kösele ayakkabı olan bir torba buluyorlar…